РАЗВIТАННЕ З ЗЯМЕЛЬКАЙ

Стаяў мой дзед на полi на каленях,

Развiтваўся навекi з роднай нiвай.

Душою адчуваў, нiшто не зверне

Напрамак выбранай жыццёвай плынi.

 

Раскроiў скiбу на зямельцы роднай,

Аплакваў i крапiў сваёй слязою.

З падзякаю да роднае за шчодрасць

Плылi слязiнкi з ранняю расою…

 

Яго карэннi прараслi глыбока,

Зямелька родная забрала сэрца.

Сачылася, як хлеба луста, сокам

Душу сцiскала у цiсках празмерна.

 

Чакаў далёкi край за акiянам

Блукалi думкi, з марамi кружылi.

Апошнi раз акiнуў вокам ранкам,

Прабеглi ланцужком малюнкi з жызнi.

 

З цяплом сустрэў край невядомы, дальнi,

Асвоiў будаўнiчыя сакрэты.

Ды цяга да зямлi будзiла раны,

У снах зямелька звала: «Дзе ты? Дзе ты?»

 

Сабраны грошы, куплена зямлiца,

Яе духмянасць – новае дыханне.

Варожыць пахам, поле каласiцца,

Як элiксiр, пацiху гоiць раны…