ПРАБЕГЛА ХВАЛЯ НАЗАУЖДЫ

Вякамi кацiць ўдалеч воды,

Спявае песнь нястрымны Нёман.

Нясе свой скарб ён год за годам

У край далёкi, незнаёмы…

 

З вярбою нiцаю жартуе,

Прычэша хваляй яе косы,

Ды рабiзною расцалуе,

Гарэзна песцiцца з адкосам...

 

Падхопiць голле, лiст апаўшы,

Што бура закружыла вiхрам.

Нясе i кружыць, разам з прахам

Скрывае хваляй сваёй цiхай.

 

Палёў кармiлец наш магутны

Аглядвае свае прасторы.

Пятляе часта, як сын блудны,

Нясе былiны, радасць, гора…

 

Вярнуць паток – няма той сiлы,

Хоць прыпынiць адну хвiлiнку,

Частуе край свой сокам сцiпла,

Бажыць, спяшыць без адпачынку.

 

Прамчалi хвалi, iх падхопiць

Марская гладзь ў сваiх абдымках.

На дне заснуць ўсе недахопы,

Увысь надзея – светлай дымкай…