ЗАМУЧЫЛА ВЕТЛIВАСЦЬ

Збiраецца мацi ў дарогу,

А Галю з сабой не бярэ.

Дзяўчынцы так хочацца ў горад,

Пабачыць высоткi, народ як жыве.

Рашае Галiнка, што з чаем

Падсыпе пургенчыку нанач для мацi…

I, праўда, матуля на ранку

Дачку разбудзiла у горад збiрацi.

Яна, як на крылах,

А мацi яе павучае так мiла,

- Будзь ветлiвай дзетка з людзьмi у дарозе,

Зайдзi на базар за прыправай,

А потым вяртайся, едзь днём, а не ў восем.

Палудзень чакаць цябе будзе i справы.

Галiна усё разуме, няма чалавека якому

Яна не сказала: «Дзень добры!»,

Ды добрае слова з усмешкай, без злобы…

З аўтобуса вышла вяртлява,

А людзi то злева, то справа,

Дзяўчо галавою матае, дзень добры жадае.

Кагось прапусцiла, крычыць наўздагон.

Народ з-пад iлба пазiрае,

Ды з жартам бывае сагнецца ў паклон.

Хтось вочы тарашчыць ды верцiць ля скроняў.

А Галя не бачыць, баiцца кагось прапусцiць,

Яна, як у вёсцы, вiтаецца з кожным,

Слюна перасохла, ёй хочацца пiць.

Язык ўвесь набрак, не змяшчаецца ў роце,

А людзi ўсё валам iдуць па дарозе.

Згубiла свой голас, хiстаецца шыя,

Хацела кiўнуць, але ўверх падняла галаву i застыла.

Паперку, што мацi пiсала, дае прадаўцу на базары,

I штосьцi мычыць i варушыць рукамi.

Шкадуюць яе i купцы й таргашы,

Па спiску, без грошай, прыправы сабралi,

I дзiвяцца з мацi, напэўна, яна без душы.

Вярнулася Галя дадому без голаса з шыяй крывою,

Ды скручанай ўверх галавою.

Язык выпiрае ёй шчокi…

- Ну й горад, народ - недалёкi,

На ўсе прывiтаннi мае

Глядзелi са смехам, iх нешта здзiўляла,

А мацi баялася, ветлаю быць навучала…