Курапатам

Я заўсёды чамусьцi праходзiў мiма,

Але сэрдца балiць ад праўды,

Не чую сiлы ў нагах,

Бо я наведаў Курапаты.

Колькi простых людзей палягло нi за што.

Хто павiнен у iх сьмерцi? 

Прамаўчаць,бо кумiр iм усiм ён,

Усё ад яго бярэмо зноў,

Мы гатовыя лiць за iдэю кроў,

Цi мы зусiм звар'яцелi?

Для грамадства ў сьвеце горш хваробы няма,

Чым патрэбнасьць у правадырстве,

Цi жадаеце,каб панавала цямнота

Каб усё,штоi ншыя пакiнулi нам,

З такой цяжкасьцю хутка забылася?

Наш народ помнiць усё,

Пад прыгнётам крычыць,

Што нядоўга сядзець нам за кратамi.

Адраджэньне iдзе i народ зноў прыйдзе

Ва ўрочышча Курапаты.

Там алею спакойна кожны пройдзе сам,

Дасьць ён волю пачуцьцям i горкiм сьлязам,

Прыпадзе каля камню цi ля крыжа i паклонiцца нашым айцам

Усiм пакутнiкам зямлi нашай,

За тое,што жыве ён сам.

Не патрэбна нам кiраўнiцтва да шчасьця,

Самi ведаем шлях да тых далей,

Нам хапiла ў мiнулым,

Калi вёў наш народ да iх "вялiкi" Сталiн.

Гора,плач,цiшыня ўсе разам стаяць,

Дзе палi i ахвяры i каты,

Але хоча народ, каб iх вёў правадыр

Цi забылiся пра Курапаты?