ВОСЕНЬ I ЗIМА У СПРЭЧЦЫ

Прамянi, як зайчык, скачуць

Ды, як маладуха, сыплюць золата i срэбра.

Кружыць край ў багаццi, шчасцi,

Столькi прыгажосцi, дорыць нам надзею з верай?!

 

Нанiзала завушнiцы

Зграбная бярозка, янтаром гараць каралi.

Скошана ў палях пшанiца

Што за ветрам лёгкiм бегла залацiстым шалем.

 

З зайздрасцю глядзяць аблокi,

Пачарнеюць, скалануцца ды нахмураць бровы.

Наляцiць буран здалёку

Ды кудлацiць шаты, спрытна тчэ дыван барвовы.

 

Раздзявае вецер восень,

Цяжка з золатам расстацца, слёзы лье, галосiць.

Пяруном дрыжыць ад злосцi.

Галiзну фарбуюць шэрай сiвiзной марозы.

 

Ключ дварцовы дзеляць злосна:

То зiма пабелiць, то заплача восень лiўнем.

Трон iх апаiў гiпнозам,

Восень – як бунтар, зiма пакуль – змагар наiўны.

 

Лёсы нашы так падобны:

Часта здэцца, што вяселле вечна, мы не страцiм.

Толькi вось законам згодна:

Восень i зiма з пiтвом салодкiм, гаркаватым.