КАРЭННI РАДАВЫЯ

Рыхтуе да жыцця нас радавод,

Геном перадае нам скарб стагоддзяў.

Карэннi радавыя – наш узлёт,

Мы – гронкi iх, лiсточкi роду, голле.

 

З`яўляемся, каб жыць, на белы свет,

Скрапляць карэннi, мацаваць iх сокам,

Сабраўшы годны па жыццi букет,

Застацца зоркай зыркаю далёкай.

 

Не маляваць бы на свой лад лiсты,

Не рваць старонкi з кнiгi гiстарычнай –

Трывалыя у будучынь масты,

Без iх сцяжынкi нашы – хаатычны.

 

Iсцi з падзякай да бацькоў, дзядоў,

Ды верыць, што яны з табой прад Богам.

Сумленне не схаваць сярод вятроў,

Не абарваць карэннi на дарогах.

 

Нам перакацi полем быць без iх,

Чужыя прытачыць заўсёды цяжка.

Ператварае жыцце у нямых,

Хавае за сям`ю замкамi шчасце.

 

Не растаптаць бы словы прашчураў –

Нясуць сакральны код свайго народа,

Бо мова – сок i соль духоўных страў

Нашчадкам, ды зярнятка для усходаў.