ЦI ТАК, ЦI НЕ?

Фiлосафы i мудрацы ўсяляюць думку:

Псуе вось, як нiшто, пасада чалавека.

Цi так, цi абялiць сябе народ прыдумаў?..

Калi засеялi гарох, не ўзыдзе грэчка.

 

Пасада – лакмусавая паперка, й толькi,

Пад вокам зыркiм раскрываем нашу сутнасць.

Без страху робiм блiзкiя для сэрца крокi,

Якiя доўга так хавалi ў водах мутных.

 

Пасада толькi адкрывае насцеж дзверы,

А выбар робiм той, якi заўжды у марах

Вiтаў, бо крылы далi на узлёт цяпер вот,

Як сталi гаспадарыць, не баiмся кары.

 

Сябры перабiраюць думкi i варожаць:

Калi, чаму i што змянiла нас сягоння?

Ды проста ўчора ў масцы быць было нам гожа,

Цяпер знялi, замест яе у нас карона.

 

Пасада паступова праяўляе плёнку,

Праступяць рысы, што хавалi негатывам.

Усё, што сеялi, трымалi у бутонах,

Закаласiлася i зашумела нiвай.

 

Квiтнее нiва збажыною цi чаротам,

Пасаду нашу уздымае, цi знiшчае.

Iдзём на зорку, цi з туманам у балота,

Паклёны шлюць, цi сустракаюць з караваем.