ЯМУ ЧАТЫРЫСТА…

Раскiнуў Дуб сваё галлё, як сотнi рук,

Што да святла нябёс цягнулiся вякамi,

Прамень дастаць праз тоўсты туманоў тулуп

Буранам i вятрам наперакор шукалi.

 

Замшэлыя, закручаныя ў завiток –

Мядаль вякоў за iх вынослiвасць i мудрасць.

Лячыў, звiваў стагоддзямi жывiцы сок,

Не даў сагнуць, зламаць завеям стан магутны.

 

Лiсцё – шырокiя далонi сiлача,

Хаваюць летам вывiхi i пераломы.

Парывы восеньскага ветру згарача

Лiсты зрываюць, Дуб-асiлак – нерухомы.

 

Не раз у дзень спякотны тут Ядзвiгiн Ша

Паразважаць i адпачыць знайшоў прытулак.

З лiствой шапталася пытлiвая душа,

Пад спевы салаўя хаваўся ў шатах смутак.

 

Бяседы мудрыя з Купалам слухаў Дуб,

Магчыма моцы даў радзiцца новым песням:

Пад скрып галля ў вятрах зляталi рыфмы з губ

Аб цяжкiх вёснах ды аб марах долi лепшай…

 

Як бацька родны, боль збiраў ад песняроў,

Каб наталiць, даць крылы ў мудрых вершах, думках.

Каб свет духоўны над краiнай узышоў,

Ды маладзiк расцвiў усмешкаю на вуснах.

 

Аддаў ён сэрца узамен за краю боль,

Яно згарэла ў муках векавых i слёзных.

Жахлiвым жаралом счарнеўшае дупло

Крычыць пра даўнi лёс, жыццёвыя законы.

 

Здалёк галлё напамiнае сотнi нiмф,

Што танцамi iмкнуцца нам паведаць тайны,

Вятрамi скрытыя у шатах векавых,

Аб роднае старонцы, перамогах слаўных.

 

Стаiць, расправiў крылы Дуб, на каранях,

Трымае волата вякоў далёкiх мудрасць.

Духоўны свет, як падарунак, на руках

Нясе у будучынь стагоддзяў дух магутны.