ДУША КРЫЧЫЦЬ

Памылка палiчыць, што думаць так як мы,

Павiнен кожны.

Назгода, як аскома, ў сэрца глыбiнi,

Як раздарожжа.

 

Пагарда не дае нам прыпынiць свой крок

На разважаннi.

У крыках рвём пярэчлiвасцi каласок

Без дум, нядбайна.

 

Не разумеем, што спяшаецца душа

Да нас пастукаць.

Каб чорстваю не стаць, у вышыню ўзышла,

Трапеча ў муках.

 

Яна далёка, гучна так таму крычыць,

Каб нам паслухаць.

Не чуем сумны клёкат, яе ўзмахi крыл

Сваiм бяздушшам.

 

Балючы крык душы разбудзiць нашу злосць,

Ды рве на часткi.

Не зразумець: на нас крычыць душэўны боль,

Завём нянасце.

 

Калi душа i думы – годныя браты,

Пад дахам родным.

Паважлiва будуюць, у цiшы, масты,

Без нот халодных.