ГЛЫТАЕ БЯЗДОННЕ

Пад тоўстаю цёмнай павекай

Закрылася вока нябёсаў начное.

Румянец пад шызай апекай

Схаваўся бы ў вiнным настоi.

 

Плыве гаспадыняй у высi,

Зрывае з нябёс незабудкi.

Карцiны тварца-жывапiсца

Глытае на доле бязлюдным.

 

Павiсла, як чорная роўнядзь,

На дрэвах i хатах шчыгульна.

Вятрыла схаваўся пад коўдрай,

Забыўся аб песнях i гульнях.

 

Страх шчыльна сцiскае, звiвае,

Мяне праглынула бяздонне.

А думкi, бы чорная зграя

У клетцы закрытаю стогне.

 

Ў зацiшшы згубiлася сэрца,

Паветра разбеглася ў норы.

Малiтву шапчу бы прад смерцю,

Мiльгае ў вачах чорны воран.

 

Цок-цок па асфальце абцасаў –

Прасторы, як шабляю, рэхам…

Ўздрыгнулася мёртвае царства,

Пугач правiтаўся са смехам.

 

А вочы, бы тэнiсны шарык,

Скок-скок, заспрачалiся з цемрай.

З усмешкай успомнiла мары:

Адчуць свет у цiшы, як дрэмле.