ДУША I ХМАРЫ

Душа, яе б спазнаць, сястра нябёсаў,

Купаецца у летуценнi думак.

Рубцуюцца жыццёвыя палосы

Вятрамi зорнымi, то з плачам сумным.

 

Як хмары, думы цепляцца ў бяздоннi:

То сцеляцца дымлiвым пакрывалам,

Ды фарбаю сiвой фарбуюць скронi,

Да долу нiзка гнуць Аiда шалi.

 

То вусны запрыкмецiць новы месяц,

Танцуюць думкi-хмары дзiўны танец.

Пабавiць вецер светлай, мудрай п`есай,

Узыдзе зорка i даруе шанец.

 

Танцоркi-воблакi мяняюць маскi,

Усмешкай скачуць вобразы па твары.

Душа ад ясных думак добрым часам

Смяецца з сэрцам з чарадзеяк хмарак.