НАСЛЕДИЕ ( перевод с белорусского).
От предков, испокон веков,
наследие завещано.
Между своих и чужаков,
как мамы ласка вечная.
О не́м мне шепчут сказки - сны.
Весенние проталины.
И осень , шелестом листвы.
И в поле дуб опаленый.
О не́м мне память разбудил
на липе аист кле́котом.
И тот, упавший, старый тын,
Что у села дале́кого.
И то блеяние ягнят.
Их зов на дальнем пастбище.
Вороньи стаи, что галдят
там, где могилы кладбища.
И в бездну-ночь, и в белый день
смотрю я "в оба" пристально.
Мой клад, высоких степеней,
я берегу неистово.
Он мне, как факел для души.
В не́м счастье многоликостью.
Средь мрака вечного в глуши
он, - светоч между дикостью.
С тем кладом, - дум моих родство.
Созвездье благородное.
Зовут наследие мое́
всегда, - Сторонкой Родною.
Янка. Купала. 1918 год.
СПАДЧЫНА
Ад прадзедаў спакон вякоў
мне засталася спадчына.
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкі -сны.
Вясеннія праталіны.
І лесу шэлест верасны,
і ў полі ду6 апалены.
Аб ёй мне будзіць успамін
на ліпе бусел клёкатам.
І той, стары, замшэлы тын,
што лёг ля вёсак покатам .
І тое нуднае ягня
бляянне, зоў на пасьбішчы.
І крык вароніных грамад
на магілковым кладбішчы.
І ў белы дзень і ў чорну ноч
Я ўсцяж раблю агледзіны.
Ці гэты скарб ня збрыў дзе проч,
Ці трутнем ён не з'едзены.
Нашу яго ў жывой душы,
як вечны светач -полымя,
што сярод цемры і глушы
мне свеціць між вандоламі.
Жыве ў ім дум маіх сям'я.
І сніць з ім сны нязводныя.
Завецца ж спадчына мая
Ўсяго, - Старонкай Роднаю.
Янка Купала. 1918год
