ВЕЯ СЭРЦА АСЫПАЕ

Вея сэрца асыпае снегам,

Пад слязою цепляцца надзеi.

Толькi думкi, бы лясное рэха,

Успамiнам светлым часта грэюць.

 

Не даюць каб сэрца ледзянела,

А душа азяблая заснула.

Маняць летам, ягадаю спелай,

Сочным яблыкам, салодкай дуляй.

 

Часта ў снах шукаю тыя зоры,

Што свяцiлiся на тварах мякка.

Мару зноў у тым лагодным моры

Пакупацца, дачакацца ранку.

 

Праплываю ў хвалях тых пяшчотных

Са слязою радасцi на шчоках.

– Столькi мудрых i неверагодных…

Уздымаюць крылы да аблокаў.

 

У той час вяртацца так прыемна,

Дзе адчуў цяпло, павагу, шчырасць.

Час, што сеяў будучынi семя,

Далягляд i шлях да сонца шырыў.