У чаканні...

Ноч.

У пакоі двое –

я і цемра.

Дрэмлюць рыпучыя дзверы палаты,

чакае цяпла жаночага цела

бальнічны ложак.

Мае вокны і мае вочы

дзівяцца на Млечны Шлях!

Хаваюся ў дагадках,

у цесных, душных думках.

Там, высока-высока,

выліла малако з грудзей сваіх

прыгажуня Гера.

А можа, з кішэні ночы высыпаліся зоры?

Ці проста няма каму выцерці міжзоркавы пыл?!

Я гатова! Вымесці! Вымыць!

Вочы мае так просяцца ўвысь…

Бо на зямлі точаць нутро

трывога і чаканне…

Намагаюся зацыраваць шчылінку ў душы,

праз якую ўсё сочацца і сочацца

сцюдзёныя прамяні.

Салёныя бобінкі пакусваюць шчокі.

Імклівымі стрыжамі ўзляцелі думкі,

панеслі пытанне

да палоскі нябеснага святла:

“Што асноўнае ў жыцці?”

Вяртаюцца трапяткімі разважаннямі:

проста адчуваць,

што ты камусьці патрэбен!

Удыхаць пах кавы, зваранай мужам,

адказваць на тэлефонны званок пад запісам “Сынок”,

цалаваць пшанічную галоўку ўнука,

слухаць спеў свайго сэрца,

размаўляць з Богам

і глядзець на Млечны Шлях…

А шчылінка ў душы,

праз якую усё сочацца і сочацца

сцюдзёныя прамяні,

зацягнецца-зарубцуецца,

як і заўтрашняя рана пасля аперацыі.

Аб гэтым мне напісалі зоркі

на Млечным Шляху.

І, напэўна, мой бальнічны ложак

ужо праз тыдзень

засумуе па госці-дзівачцы,

якая большасць свайго часу ў палаце

праводзіла не на ім,

а на каленях…

Ноч.

У пакоі двое –

я і малітва.

За акном – Млечны Шлях!

А на падваконні – анёл-ахоўнік.

Мерзне і ўсміхаецца…

Жэўжык!