НАШ СУСВЕТ

Сябары, цi проста спадарожнiкi?

Жыццё з працягам часу дасць адказ.

Хто праведнiкi, хто бязбожнiкi,

А хто жанглiруе святлом акрас.

 

З нас кожны, як сусвет, са мноствам «я»,

Плывём сваёю траекторыяй,

Як ручва рэк, яднае нас сям`я,

Праходзiм пусткi, скалы горныя.

 

Бывае бес у роспачы штурхне

Да берагоў, прычэсаных хлуснёй,

У цiшынi не бачна што на дне,

Здыецца, сталi мы адной ракой.

 

Хоця, ў сваiм сусвеце, насамрэч,

З нас кожны каратае свае днi.

Душы падказкi адхiляем прэч,

Не бачым, што ў сусвеце мы адны.

 

Хвiлiнай шторму на шляху, нуды,

Калi са дна ўздымаецца ўвесь бруд,

Душою смагнем чыстае выды

З крынiц, дзе наш бацькоўскi iзумруд.