ДАЎГАЧАКАНЫ ДОЖДЖЫК

Пажоўкла траўка пад спякотным сонцам,

I мучыць смага ў цеменi зярняты,

Шукаюць у раллi сваё аконца,

Завуць, чакаюць дожджык, быццам свята.

 

Расточкi, што ўзышлi вясною ранней,

Панiклi нiцма кволыя да долу.

Без сокаў мруць, на дожджык ў спадзяваннi,

Без слёз аплакваюць жару i долю.

 

А дождж-свавольнiк iм мiргае хiтра:

То ў хмаркi сабярэцца, дасць надзею,

То хмура прабяжыць над краем вiхрам

Ў абдымку з шумным ветрам-лiхадзеем.

 

Бывае, часам, цёплым летнiм лiўнем

Напоiць рэкi, сажалкi, азёры.

Насыцiцца паветра пахам дзiўным,

Зямля разбудзiць водар петрыкора.

 

Палi дыван рассцеляць iзумрудны,

Пад спеў птушыны захвалюе нiва…

Парадаваў зямельку дожджык-блуднiк,

Цячэ жывiцай, сокамi па жылах!..