ВЯСНЫ ПРАДВЕСНIК

Мiгае промнiк у нябёсах,

З вачэй згартае хцiва скруху.

Лiстае кнiжку майго лёсу,

Старонкi нiшчыць завiрухi.

 

Лунае месяц ў небе цёмным:

То хмурыцца, а то смяецца.

Кружуся разам птахам вольным

Ляту, мiнаю лiхалецце.

 

Гуляе вецер па прасторах,

Спявае песню майму сэрцу.

Зрывае жухлы лiст з «вячора»

Дае надзею мне паверыць.

 

Плыве рака, нясецца ўдалеч

I будзiць водамi адхоны,

Змывае з сэрца сваёй хваляй

Самотны жаль старонкi роднай.

 

Мая душа ў суполцы з iмi

Аб будучым спявае песнi.

Гучыць надзеяй Гiмн адзiны,

Ён наш жаўрук – вясны прадвеснiк.