НА РАДАУНIЦУ

Усмешка родных – на душы асколкi,

Абломкi сонечнага промня,

Цяпло далёкай i патухшай зоркi,

Не гасне ў сэрцы, лёс баронiць…

 

У цiхую пагоду чутка дрэмле,

Буранам – пасылае сiлу,

Частуе ў час складаны мудрым зеллем,

Як шчыт, ад цемры i магiлы…

 

Карэннi нашы, памяць, сок жыццёвы,

Мелодыя духоўнай песнi,

Падмурак дома, да высот аснова,

У снах прыходзiць, як прадвеснiк.

 

На Радаўнiцу з ветрам пашапчуся,

Сагрэю сонечным асколкам,

Праменьчыка абломкам усмiхнуся

У свеце блiзкiм i далёкiм…