АХ, ПРОЗВIШЧЫ…

Запамiнаю лiчбы на хаду,

Размовы сэнс i тэксты доўга помню.

А прозвiшчы, як на маю бяду,

Скразняк рассейвае над чыстым полем.

 

Рыхтую ўсе пытаннi на залiк,

Вучу законы фiзiкi упарта.

Ад прозвiшчаў у сэрцы вiск i крык,

Iх столькi… ў галаве трымаць… не жарты.

 

I вось… каля дзвярэй … адказны час,

Сябры ў слязах выскакваюць, як кулi.

А вiнаваты прозвiшчы, якраз,

Пятлю на шыях моцна зацягнулi.

 

Выкладчык правярае мой бiлет,

Запiсвае: працэс iзаметрычны.

I формулу, i цiск – усё без бед,

А прозвiшча, iмя, як ком гарчычны.

 

Пралапатала ўсё, як мае быць…

– Не кепска, падкажы чыё адкрыцце?

Я скронi тру, а сэрца так шчымiць:

– Вось кружыцца iмя, не ухапiцца,

 

Я помню добра, што на букву «ка»,

А як далей, туман, ну дай Бог рады…

Прафесар ухмыльнуўся, а рука

Ля скроняў… Гнуся з жахам пад паглядам:

 

– Вам дрэнна, што такое, можа пiць?

– Ды не, вось з буквай Вашаю турбота,

Задумаўся дзе можна прычапiць,

Каб не пакрыўдзiць Бойля-Марыота.