Дзве зоркі
Побач на хмарцы сядзелі дзве зоркі
Ды разважалі пра клопат свой горкі:
" Кожную ночку мы ззяем ды ззяем,
Хтосьці за намі з Зямлі назірае.
Нейкі дзівак нават ліча ды ліча!
А вось у госці ніхто не пакліча...
На адным месцы за ночкаю ночка!
Сумна зусім, не цікава ды змрочна.
Колькі марнуем дарэмна мы часу,
Хоць бы хто"дзякуй" сказаў, ані разу!"
Хмарка размову тых зорак пачула,
Так засмяялася, нават - чыхнула!
Зоркі... Упалі. Адна - на дно рэчкі,
У поле другая. Канец нуднай спрэчкі.
Можа б і лепей было як раней
Проста свяціць? Паспрабуй, разумець!
Толькі, калі зоркі свецяць на глебу,
Хтосьці ды мае ў гэтым патрэбу!
