ПАВАГА I СУМЛЕННЕ…

Павагу мець з нас кожны марыць,

Ды не заўжды хапае моцы.

Але жаданне, быццам чары,

Нас будзiць, нават, сярод ночы.

 

Сумленне пакрывае саван,

Фасон шукаем сёння модны.

Спяваем з першай скрыпкай: «Слава!»

З танальнасцю узятай згодны!..

 

Фарбуем новую сукенку

Элiтным колерам «сумленна».

Мяняем бугi-вугi, еньку

На каларытны рух мадэрна.

 

Другiм напрамкам вее вецер,

Мелодыю змянiла скрыпка,

Iмчыцца сэрцайка – паспець бы,

Пазнаць якога фарбы тыпа.

 

Мяняем колер i фасоны,

Угадваем танальнасць хору.

Сумленне спiць пад коўдрай чорнай,

«Сягоння» хвалiм, ганьба – «ўчора»…

 

Пафарбаванае убранне,

Нi раз, нi два, а разоў сорак,

Змывае дожджык светлым раннем,

Замест хвалы знявагi мора…

 

Павага там дзе ёсць сумленне,

Нi дождж, нi слота шлях не звернуць.

Дзе погляды, як апярэнне,

Мяняць зiмой няма манеры.