ПРАЗ ЦЕМРУ ДА СВЯТЛА

Мы з цемры выйшлi, з небыцця,

Святло ўзыщло, мiльгнула знiчкай,

Сярод пажухлага лiсця

Iдзём за праўдаю мужыцкай…

 

Мiгнула ўдалечы святло,

Агнём застыла ў сэрцах лютых.

У моман прыскам запякло,

Парвала нечысць струны лютнi.

 

Iзноў праз цемру, праз туман,

Як бурлакi, мы цягнем човен

Сярод дрыгвы, сярод бархан,

У снах мы рвём свае аковы.

 

Так з веку ў век нясём свой крыж,

Ён давiць, сцёрты нашы плечы,

Калi ж святлом нас азарыш?

Цi так у цемры будзем вечна?..

 

Чынiць бясчынства на зямлi

Зло прашчураў хаваць у нетрах.

Душу i сэрцы спапялiць

Пытацца i рассеяць з ветрам?

 

О не, на небе мноства зор,

А нам мiгае не так многа.

Яны знайшлi свой калiдор

Сярод бязмер`я векавога…

 

Зямная зорка ўзыдзе ўвысь,

Яна запалiць мноства промняў.

Святло праб`ецца з-за кулiс,

Бальшак падкажа нам свядомы…