ЗАГУКАЕ АКОЛIЦЫ

Хутка знiмем зiмовае футра,

Пабягуць ручайкi-ланцужкi,

Зазiяе прастор перламутрам,

Замiгцяць аганькi-прамянькi.

 

Разарве Нёман з сiлай аковы,

Завiхраць хвалi шумныя ўдаль –

Бы стракаты дыван каляровы,

Паспяшыць, завiецца, як шаль.

 

Загукае аколiцы, клiчам:

– Воды вольныя смела нясу.

Край мой родны мяняе аблiчча,

Сустракаем сягоння вясну.

 

Пазлятаюцца птушкi у гнёзды,

Што пакiнулi з горкай слязой.

У час цяжкi, суровы, марозны

Варкавалi далёка – з тугой.

 

Прамянёк вытра слёзы зямельцы,

Iзумрудамi лес у вадзе

Заiграе ў праменях, засвецiць,

Месца ў сэрцах не стане нудзе.