ПЕРШ ПАДУМАЙ…

Настаўнiцаю прыкацiла ў вёску,

З манерай гарацкой ў вясковы быт.

Настуля памагае ёй патрошку,

Зацягвае вясковы каларыт.

 

Аднойчы шчыра просiць гаспадыня

Разлiць ў карыты жыўнасцям яду.

Усё падрыхтавала, ў кухнi стыне,

Самой патрэбна ехаць, на бяду.

 

– Ты, дзетачка, пасьпi, пакуль што рана,

Будзiльнiк навяла, адпачывай.

Кiўнула – «ок» – Танюша, дрэмле файна,

Як птах, высока, дзе нябесны рай.

 

Варона «кар…» у сне, яе ўсхапiла,

Фуфайку ўскiнула… за вёдры… гвалт.

А свiннi за кашулю, што ёсць сiлы,

Грызуць ды рвуць – спалохалi, на жарт…

 

Што у карыта, а што побач, збоку,

Але павылiвала ўсё з вядра.

– Патрэбна хуценька мне бегчы ў школку,

Не хопiць – на дварэ ёсць лебяда…

 

Фуфайку ўбок, пальто на плечы,

На ногi туфлi, адшвырнула бот…

–Каб не сустрэць дырэктара, дарэчы,

А ён заўжды, як з табакеркi чорт…

 

Ды праўда, у настаўнiцкай Васiлiч,

Як ёлупень разглядвае дзяўчо.

Хоць i слязу пусцiла, як прасiла,

Яму, як здэцца, мову адняло.

 

Таццяна молiць, хоча збегчы хутка,

А ён зубамi ўпiўся у журнал.

Дзяўчыны твар ад страху стаў бялюткi,

Сканфужаны ВасьВасiч пражужжаў.

 

– У класс пайду я сам, а ты ў люстэрка

Пабач сябе, здзiвiся на прыкiд.

Твар счырванеў, як гальштук пiянеркi,

Глядзеў ў кашулi на яе прывiд.

 

Калi ачнулася, сказала дзякуй,

Дырэктара паслаў на шчасце Бог.

Не ўсё вось добра, што цяпер да смаку,

Гасподзь з лагодай сёння асцярог…