КУРАПАТЫ… КУРАПАТЫ… КРОУ…

Па цвёрдай сцежцы грук, як бы па тратуары,

Змярцвелая, паволi йду сярод крыжоў.

Мне сэрца спавiваюць стужкай чорнай хмары

Ды шэпчуць: – Курапаты… Курапаты… Кроў…

 

Год трыццаць сёмы – сорак першы, казнь, пакуты…

Плывуць iмёны убiенных змагароў.

Iх дух маю душу надзеяю акутаў

Ды шэпча: – Курапаты… Курапаты… Кроў…

 

Крыжы… Крыжы, як страж над хатамi забiтых,

Даносяцца з зямлiцы стогны тых вякоў.

Iх мары захавалiся ў магiльных плiтах

Ды шэпчуць: – Курапаты… Курапаты… Кроў…

 

Габрэi, беларусы, рускiя, лiтоўцы… –

Агульнаю плiтой пакрытыя… без слоў

Слязой вiтаюць нас паэты, навукоўцы…

Ды шэпчуць: – Курапаты… Курапаты… Кроў…

 

Застынем у малiтвах перад абразамi,

Каб дараваў пралiтую бязвiнных кроў.

Душой пякельны боль замучаных пазналi…

Панура шэпчуць сосны-сведкi з тых гадоў…

Як мантру – Курапаты… Курапаты… Кроў…