МОВА РОДНАЯ

Мова родная – лустачка хлеба,

Сок крынiцы, што поiць зямельку.

Яна глыбi бяздоннага неба,

Сэрцаў стужка ад веку да веку…

 

Слова роднае – дух нашых продкаў,

Iх iмкненнi, жаданнi i слёзы.

Яна сведка падзенняў, узлётаў,

Плённых вёсен, пякучых марозаў.

 

Наша мова – дарунак ад Бога,

Нашых душаў зярнятка i колас.

Той праростак, што птушкаю зможа

Узляцець, даць пачуць сэрцаў голас.

 

Мова продкаў – карэннi краiны,

Самабытнасць яе i культура.

Пакуль мова жыве, мы адзiны,

З роднай песняй праз спёку i буру.

 

Беражыце яе, родну мацi,

Слоўца продкаў высушвае слёзы.

Пажурыць, як матуля, парадзiць,

Абаўе, закалыша, як лозы…