МАЛIТВЫ МОВА

Мучинская Мария

У думках лiстаю старонкi, як хмаркi,

Пакутай спавiтыя, горкай слязой.

Настырныя пошукi, вечныя мары

Аб лепшае долi, аб сонцы з вясной.

Мой край беларускi, вякамi ў пакутах,

Дае нам надзеi вясеннi прамень,

Ды буры шалёныя вiхрам закружаць,

Зацiснуць наш лёс, як салдацкi рамень.

Народ шле малiтву да Бога стагоддзi,

Аб лiтасцi просiць i ноччу, i днём.

Ды так нечакана з дарогi нас зводзiць

Аiд. Яго царства акутвае сном.

Магчыма на роднае мове малiтву

Чакае Гасподзь, каб наш боль зразумець.

Чакае каб сэрцам прапелi мы – лiтуй

Нас, не забiрай родных дзетак на смерць.

А мы то па-польску, па-руску спяваем,

Iх розум, нi сэрца, на свет адпусцiў.

I кружыць малiтву жаўрук па-над гаем,

Не ўздымiцца ўвысь чужамоўны матыў.

Я згодна, гучыць ён прыгожа, ды толькi

Гасподзь размаўляе заўсёды з душой

Пра лёс наш на мове бацькоўскай старонкi,

Выводзiць з балота магутнай рукой.

Малiтва на роднае мове на крылах,

Як птах у нябёсы, як частка душы.

У царстве Аiдавым смерчам не скрыюць,

Не змогуць наветы яе затушыць.