МАТОК ЖЫЦЦЁВАЙ ПРАЖЫ

Наш кожны момант, кожны час –

Той залатнiк, наканаваны Богам.

Гадзiна кожная, як квас,

Экстракт душы i старадаўнiх сокаў.

 

Так год за годам свой клубок

Матае радавод з жыццёвай пражы.

У перамежку – зрэб`е, шоўк,

Вузлы i роўнядзь – смех i слёзы нашы.

 

У роспачы бывае рвём,

Ачнёмся – прытка вяжам вузялочкi.

Яны у будучым агнём

Успыхнуць, цi накрыюць цёмнай ночкай…

 

Якi б не пёк душу агмень,

Якiя б нi скавалi сэрца льдзiны,

Павiнны помнiць кожны дзень,

Што наш маток намотвае хвiлiны.

 

Ён, як крынiца, элiксiр

Для прадаўжэння, будучынi роду.

Таму так важна сеяць мiр,

У сваiм сэрцы сцерагчы пагоду.