ЗЯМЕЛЬКI СЭРЦА

Зiма спяшыла цёплай коўдрай

Сагрэць зямельцы сэрца.

На Новы год з навiнай шчодрай

Пад ёлкаю сустрэцца.

 

Шкада, ды толькi не паспела

Пазбавiць сэрца стогнаў.

Сама умомант аўдавела,

Цяпер ў сукенцы чорнай…

 

Заплакала слязой красуня,

Сцякае туш па вейках.

Прамчыць вятрыла, як па струнах,

Зажалiцца жалейкай…

 

Iшла да ёлкi маладухай,

Прыйшла старой бабуляй.

Згубiла з шаўкавiстым пухам

Свой стан – ў вятрах сагнула…

 

Над ёлкай шэраю без бляску

Разносiць вецер слёзы.

А восень рвецца вырваць казку

Пакуль маўчаць Марозы…

 

Не разумее недарэчнасць –

Былое адгудзела!..

Жыццё бяжыць, заве у вечнасць,

I кружыць ашалела…