ПРАМЕНЬ ДА ШЧАСЦЯ

З нас кожны марыць быць шчаслiвым,

Ды толькi цяжка здзейснiць па жыццi.

Хутчэй заўважыць позiрк хцiвы,

Цяжэй праменьчык сярод цьмы знайсцi…

 

Свой шлях упарта спапяляем,

Не бачым зорачку – да шчасця пазл.

А беды, як драпежных зграi,

Мацней калоцяць лёс ў наступны раз…

 

Крычаць, завуць убачыць промнiк,

Каб выйсцi цераз цернi да святла.

Пазбавiць долю хмараў цёмных,

А сэрца ружа шчасця абвiла…

 

Убачыць блiк мяшаюць слёзы,

Настырна топiм бедамi жыццё.

Нас скалане на смертным ложы

Прамень, пасланы з вышынi Тварцом…

 

Дазволiлi кружыць буранам,

Прайшлi рабом на службе цёмных сiл.

Хто быў авечкай, хто баранам,

Бязбожна ў нетрах Каiн закружыў.

 

Заўважыць промнiк – гэта шчасце,

Што адбылося – тое не змянiць.

У сэрцы, як урок, схавайце,

А шлях не дайце бедам супынiць…