СЯБРЫ

Было аж дзесяць парасяткаў,

Але ў нядзелю мацi й татка

Адвезлi на базар на золку,

Прадалi там амаль усiх.

Вярнуўся толькi Борка.

Маленькi ды ружовы парсючок,

Вiецца хвост баранкам,

Яго вiтае Марта кожным ранкам.

То траўкаю частуе,

А ён па-парасячы хрукае-варкуе.

Расце, як на дражджах,

Як кажуць, не па днях, а па часах.

I вось калi прыйшоў на двор мароз,

З сабой бяду вялiкую прынёс.

На досвiтку пачула Марта,

Што вечарам у хаце будзе скварка.

Шукае бацька так настырна швайку,

З палiцы дастае бензiн,

Ну а матуля ў магазiн –

За чаркай.

Схаваць хацела Марта сябра,

Ды толькi гэта, як забава.

Злавiлi Борку, у паветры швайка – i расправа,

А Марта ў голас, зажурчалi слёзы.

Яна - на печы, на дварэ марозна,

Распяты сябра на дзвярах,

Крычаць дуэтам на ўсю вёску.

Ну што ў дарослых ў галавах?

Не бачаць у сяброўстве толку.

Ляжыць i грэе плечы Марта злая,

Ўздыхае злобна i не размаўляе…

Тут неўзабаве пячонкi пах кзыча нос,

Сцiрае твар дзяўчо ад слёз,

Чакае, каб паклiкаў бацька,

Ён за плячо лагодна, мягка,

Нясе за стол, усаджвае з пяшчотай.

Змушае водар скваркi i вянчае згодай.

Калi адкусвае – сляза злятае,

Калi глытае – усмешка тварык аздабляе.

Глядзiць дзiцё на скварку

I Борку кажа дзякуй.

Бо вельмi смачна,

Хаця шкада – па сябру плача…