СТРАХ I ДЭМАН

У момант ўзлёту, эйфарыi

Душу падманам зазывае дэман,

Знянацку, хiтра, ў лабiрынты,

Дзе кожны крок – маральная дылема…

 

Рагоча дэман, страх трымае,

Згубiць павагу цяжка нам ад блiзкiх.

А страх глыбей, дзе цемра злая,

Нас цягне ў багну, д`яблу на прапiску…

 

Ад страху загубiўся розум,

Памылкi зноў i зноў, а груз цяжэе.

Не разумеем, што пагрозу

Нясе маўчанне, поiць ядам змея…

 

Прызнанне - рушыць путы страху,

Вяртае нас на цвёрды шлях да родных.

Даруе крылы вольнай птахi,

I клiча лёс на новыя высоты…