АД СТРОКАТУ КРЫЛ

АД СТРОКАТУ КРЫЛ

 

Цягне сэрца узнёсла ў палёт,

Уздымае на крылах душа.

Толькi з зыбу багнiстых балот

Цяжка выпрамiць шлях да святла.

 

«Ўчора» ў бездань напорыста гне,

Рвецца будучынь смела увысь.

Вось таму я сягоння ў нудзе,

Сокаў праўды ў надзеi iспiць.

 

Вырваць ногi, зрабiць новы крок

Заўжды цяжка, трымае дрыгва.

Сэрца хутае сплецены смок –

Слоў хлуслiвых калючы дыван.

 

Сонца шле свае промнi з-за хмар,

Падсыхае балотная зыб.

Маё сэрца паўнюткае мар

Каб ачнуцца ад строкату крыл…