Буду змагацца

Ад мяне засталося, напэўна, нічога.

Цішыня забівае і стогне. Вось жарт:

Калі твар у суровасць хаваю астрогаў,

Унутры палыхае вялізны пажар.

 

Не заснуць, бо ўначы загібае ад бруду,

І не збегчы нікуды, бо гэта – ты сам.

Як так выйшла, што мой асабісты Іуда

Рос са мной кожны дзень, а ў канцы пакрамсаў?

 

Плакаць – гэта не страшна, крычаць – не балюча,

Горш усмешку трымаць праз сябе да канца.

Нарадзіліся мы ў адзіноце трывучай

І ў ёй жа памрэм пад даглядам жняца.

 

Потым скажуць: а шчасця было да нябёсаў,

Усё адкрылася – веды, натхненне, палёт.

І ніхто не ўбачыць паўхворыя слёзы –

Іх схавалі ў бутэлечке з назваю “ёд”.

 

Кажуць, што насамрэч неадольнага мала,

Чалавек можа жыць і змагацца як звер.

Але звера таксама калісьці зламала,

Што ён свой чалавеку прыносіў давер.

 

Ці ёсць пэўны рэцэпт да сваёй суперсілы?

Я не ведаю, часам блішчаць ліхтары.

Толькі як бы надрыўна я іх не прасіла,

Яны паляць лясы, паглыбляюць надрыў.

 

Адзіноцтва – хвароба. Хвароба – вытокі.

Калі скінуць у мора адбросы і яд,

Рэкі стануць падобныя на вадастокі

У хвіліну чумы ці раман «М. дэ Сад».

 

Але, ведаеш,

Буду змагацца.

 

Пакуль сіла –

У пальцах.