ТЭАТР АБСУРДУ

На свет паявiўся – злачынства,

Хадзiць, гаварыць навучыўся – дарэмна,

Бо хтосцi рашыў асабiста,

Што знае хто тут, на зямельцы, патрэбны…

 

Каб стаў родны кут табе раем,

Укажуць каму пакланiцца, з кiм знацца,

Якiя мець думкi аб краi,

Што бачыць, што чуць, а пра што забывацца.

 

I лiчаць - надзелены првам

Указваць адзенне насiць якой гамы…

Свой сэнс надаюць добрым словам…

Наносяць бязбожнiкi рваныя шрамы.

 

Кватэра – агульнае мейсца,

Адзiн чалавек – гэта мноства, пiкеты…

Ад болю шчымiць маё сэрца,

Магчыма, што птушкi ў палёце – ракеты…

 

Абсурд разгуляўся блудлiвы,

Гiсторыю пiшам крывёй загусцелай…

Як чорнай смалою, прамовы

Нам душы паганяць хлуснёй памутнелай…