***
Тут ідуць людзі, там ідуць быдлы.
Тут нясуць кветкі і скрыдлы,
А там нясуць кулі, там нясуць гора,
Чорныя рукі страшэннага змроку.
Баішся ты выйсці, слова сказаці,
Заплакаць, пяром напісаці.
А хтосьці ідзе, піша, стаіць.
Толькі потым ад куль сэрца баліць.
А што рабіць, калі сэрца маркоча?
Калі душа крычаць хоча?
Але баімся мы куль і каменняў,
Перамен і іншых здарэнняў.
І толькі Божа можа судзіць,
Каго пахваліць, а каго заганьбіць,
Але ўсё баяцца чорнай рукі,
Якая зможа цябе пахаваць на вякі.
