Я ніколі...

Я ніколі не быў аптымістам.

Разам з болем па венам ляціць

Дзікі холад душы празрыстай,

Што у целе маім дрыжыць.

 

Я ніколі не верыў ў Бога.

Не… Маліўся яму, калісь…

Я стаяў ля яго парога,

Дзе крычалі мне ўсе: “Клянісь!”

 

Я не кляўся… І, зор скланіўшы,

Ціхім крокам пайшоў назад.

Так віну сваю не скупіўшы,

Крочыў, мабыць, у самы ад.

 

Я ніколі! Ніколі! Верыш?

Не лічыў развітальных слоў.

Закрываў на замкі ўсе дзверы,

Бо да смерці баяўся сноў…