Мы згубiлi у цемры свае мары...
Сёння Смутак са мною,
у куточку...
Ноч прыйшла...
Смутак сцiпла вiтаецца.
Я сяжу на Лоджыi,
з Ноччу.
Верш пiшу.
Заглядае Ноч,
I цiкавiцца :
- I чаго табе спаць ня хочацца ?
Акунууся б ты
у царства соннае...
Я зганю ад цябе бяссоннiцу...
Будзеш спаць ты,
мной зацалованы.
- Што дае табе
гэта дзiвацтва -
вершаваныя крэмзаць пiсулi ?
I навошта табе нервавацца,
за Краiну -
дзе усе паснулi ?
Ноч...
На свiтаннio ты цiха згiнеш.
Будзе дзень,
папраснуцца людзi...
То - людзЯм.
А у Краiне -
няспынна Цемра...
I святла у ей - ня будзе.
Я кахаю сваю Радзiмк...
Я пiшу - каб людзi пазналi,
што у Краiне Цемра ня згiне,
не прагоняць калi яе
сами.
Можа цiха пiшу....
Можа мала...
Але,
кожны верш мой -
быццам лiхтарык,
высвятляе -
дзе Прауда, дзе Змана.
Кожны верш -
да людзей,
з пажаданнем,
каб збылiся iх вольныя мары...
*+*
у сакавiку 2015 году, уначы, у Менску..
