МінскіЯ хронікі

Сёння хмары разляглісь на небе.

Як і ўчора…

Можа,

так яно ў прыродзе трэба…

Але людзям, нам,

бяз Сонца – гора...

 

Шэра ў небе, аж да ўскраек.

Месяц цэльны…

У прыродзе так здараецца...

Нам навошта ж,

неба,

як чыгунная патэльня...

 

Год за годам –

ні развідкі, ні прасвету…

Захапіла Ўладу кодла...

Ўзімку,

ўвосень,

ўвесну,

летам –

шэрая над Беларуссю подласць...

*+*

ноч, цыгарэта, кава, Лоджыя