Пашлi Гасподзь мне сiлы…

Напэўна сплю даўно ўжо я.

Акутаная павуцiннем цiшынi.

Як бы ў пялёнках дзiцяня

Мяне сцiскае шалупiна,

Што пiльна выткана з хлуснi.

 

Хачу прачнуцца, закрычаць,

Язык прырос да паднябення.

Хачу ўсхапiцца, бегчы, зваць

I павуцiнне разарваць –

Ды ногi прыкавала,

Мой сон – памеха гэтага iмгнення.

 

I чую тут я крык «ура»,

Ён рэжа павуцiнне цiшынi,

А рэха паўтарае! «з-р-а-а-…»

Уставай! Не спi!..

Каб шалупiну разарваць

Пашлi, Гасподзь, мне сiлы з вышынi!