Хроники Рода

Хронікі Роду.

 

На акеньца сеў маё

Воран…

І давай пужаць мяне

горам…

-Ой, што здАрыцца з табой,

хутка…

І не дзесьці там –

тутка…

-Дурань, дурань ты,

Воран…

Бо, няма нідзе таго

гора,

каб магло мяне яно

зьвесьці…

Гэта згінеш хутка ты,

дзесьці…

А ў мяне ўжо ўзраслі

Дзеці…

Па жыццю бягуць мае

Ўнукі…

Адзінота ў цябе,

глюкі…

Бо, жывеш ты без сям’і,

Воран…

Сам сабе сябрук ты,

і вораг…

*+*

(*пужаць – пугать; здАрыцца – случится; хутка – скоро;

дзесьці – где-то; сябрук – друг)