Экспэрымэнт...

Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.

 

Цераз агарожу сунуў лыч сусед.

Шчэ раніца – а ён ужо ў падпіцці.

І заяўляе, што задумаў “кспэрымэнт”.

Гуркі –

адразу каб салёныя,

ўзрасціць.

 

Сусед, і “ксперымэнт” –

тут абрагочышся.

“Эксперымянтуе” –

толькі чым “нажрацца”.

Алкаш,

шчэ можа і ня кончаны...

Але,

к хвіліне гэтай – падбіраецца.

 

Цыгарку папрасіў.

Ня жмот я – даў.

А ён мяне агранамічна падбухторвае.

Ну, прама – навуковы кандыдат,

а я – студэнт,

ў аудыторыі.

Параспісаў які, народу “Дар” –

гуркі салёныя на градцы.

 

Ты, дзед – спецыяліст,

і гаспадар.

Чаму ж табе, за “ксперымэнт” ня ўзяцца ?

 

Кажу суседу –

ты ідзі ў пасцельку.

Я – ў “ксперымэнт”,

а ты - у сон.

Назаўтры, раніцой –

вылазь з бутэлькай,

на градцы будзе закусон.

 

Сусед – да хаты.

Я – за “ксперымэнт”.

Сусед мой крыху дуркаваты,

але ж – нядрэнны мой сусед.

Чамуж не парадзець ягонай Мары…

Тым больш – што ведаю “сакрэт”.

 

Я, ноччу, прыхапіў ліхтарык,

і на гародзе у суседа –

правёў-такі эксперымэнт.

 

А раніцою чую –

вэрхал !

Гляжу – за агарожай, на гародзе,

сядзіць сусед ля агуркоў,

з гарэлкай.

А побач – яго жонка,

адурэўшая, наўродзе.

Гурок трымае –

з градкі толькі- толькі.

Адкусвае, і лямантуе –

Бабы ! Цуд !

Растуць на градцы у мяне гуркі салёныя !

Ну, хто ж не звар’яцее тут.

 

Я “сакрэт” свой ня выдаў суседу –

атрымаў сваю мару,

і хопіць !

Вам жа, хітрасць гэту паведаю.

Бо, няма тут чагосьці тоіць.

СалянЫ растворчык, моцны

ў агуркі шпігуй шпрыцом –

і закіснуць,

быццам ў бочцы.

То жа “цуд” мне...

Закусон.

*+*