Мінск. Хронікі "Крамы"

Універмаг...

Універсам...

І – супермаркет...

Усё адразу можаш тут набыць.

Паклапаціліся,

каб час не трацілі мы марна...

А не магу я гэтых "монстраў" палюбіць!

Зайдзеш,

блукаеш

сярод "вуліцаў-тавараў"...

Усё, што трэба і ня трэба – ёсць!

Усё, аб чым ты марыў, і не марыў.

І роспач нападае...

Прабачце, роспач нападае, а не злосць.

 

І справа жа не ў тым,

што грошай мала...

Што цэны тут – сабакі злобныя...

Знаходзімся мы тут, як на вакзале,

адзін другому – незнаёмыя.

Няма каму кіўнуць...

З знаёмым – не сустрэцца.

У кожнага сваё:

"Цягнік,вагон,і месца"...

 

І ўспомніў я маленькі магазін.

Па-беларуску называлі яго – "Крама".

Спачатку я заходзіў туды з мамай,

а потым, даручалі, бег адзін.

 

Раслі даміны.

Нараджалісь-паміралі людзі...

А мы – хадзілі ў гэты магазін.

Казалі – Наш.

І верылі, што так заўсёды будзе.

Тут сустракаліся ўвечар,

пасля працы.

Пагаманіць аб важным нечым,

ці, проста “пасцябацца”.

Рашалісь тут: “дзяржаўныя” задачы,

і што рабіць з суседам-алкашом...

Не супермаркэт, дзе атрымліваеш здачу,

і ў "клець" сваю

шматпавярховую

пайшоў...

 

Універсамы...

Супермаркеты...

Цяпер няма, дзе сустракацца вечарамі...

А ў магазіне тым, паверце, быў наш клуб,

дзіцячая пляцоўка і народны суд...

 

І называўся добра і пяшчотна – Крама...

*+*

ноч, кава, Лоджыя