МінскіЯ ХРОНіКі.

Калі ў небе Беларусі

"страказа-вяртушка" дрынсціць,

кожны ведае,

што мусіць –

шурык-пан ляціць кудысьці.

 

Аглядае "Свае" землі:

дзе - пасевы,

дзе – пакосы,

дзе забраць – што не даелі…

Наш мясцовы "пан-хрыстосік".

 

"Нашы" ўсе грахі і беды

"на сябе ўзваліў і цягне",

быццам мы тут і ня ведаем,

што з-за яго мы ў гэтай багне…

 

Самастойнасці высновы

затапталі - свінні…

гады...

Несвядомасць роднай мовы -

развяла народ з "уладай"...

 

Прагрымела...

Дзесьці ўвысі...

Галаву задраў,

гляжу... а надыць?

А можа ж нешта хто замысліў -

каму гадасць,

каму радасць!

 

Бліскануў нябесны хакер

сярод хмарачак,

здалёк...

То - к дажджу,

ці нейкі снайпер

расхрыстосіў верталёт?

 

І чыя ж была "вяртушка",

што наклікала ўрагоў?..

Хтосьці ж зьверху з дзікім жахам

ўшчэнт,

не па сваёй ахвоце…

…і ржавеюць жалязякі

разам з шурыкам ў балоце.

 

Ой,

цячэ, цячэ рачушка,

паміж гразкіх берагоў...

*+*

(багна - бездонное болото, прорва)

вечар, Лоджыя