Внезапно, и, немножечко, правда...
Знянацку, і, крышачку, праўда.
Сядзеў…
Піў каву…
…і здалося мне,
што нехта мяне лае, лае…
Сяжу ж – адзін…
ЗаднІцаю на лаве…
Сяжу – ў прытомнай цішыне,
а лаянка, ўнутрах маіх ўзнікае…
Прыслухаўся…
І зразумеў, аб чым яна была…
Душа мая мяне ж, ўва мне,
судзіла,
што вельмі мала
я аддаю свайго Цяпла –
маёй змярзаючай Радзіме…
*+*
ноч, Лоджыя
