Живой поэт – никому не нужен...

"Жывы паэт - никому не патрэбен...

 

«Спачатку было – Слова.

і Слова было у Бога.

і Слова было – Бог.»

(Евгелле ад Іаана).

*+*

Жывы Паэт – нiкому не патрэбны...

I не таму, што дрэнны ён паэт.

Паэт – ад Бога.

Яму патрэбнае – нямнога.

Таму і Верш яго – ад Бога.

Жывы Паэт – нiкому не патрэбны...

Нi люду –

бо людзЯм рэальных рэчаў трэба многа,

а Верш - не кiўбаса, нi вопратка, нi хата.

Тым больш Уладзе –

Уладa, ў цемры,

лепш заб’e Паэта!

Бо у Улады – грабяж люда мэта.

А вось Паэт – не падуладны –

нi цару, нi кату.

 

Ён - Вершам цягне свой народ да Свету,

і да Свята.

Жывы Паэт нiкому не патрэбны -

няма Прарокаў на свёй Айчыне.

Паэзiя, ня – золата, ня – срЭбра,

і, нават, не кажух аўчынны...

 

З багаццяў у Паэта,

толькі – Слова,

якое ён бярэ ад Роднай мовы,

i так складзе адно к другому,

што усiм становiцца свядома:

дзе – Iсцiна,а дзе – Хлусня !

дзе – Чысцiня,

а дзе – ванючая брыдота.

А Праўду зведаць – не усiм ахвота,

бо грэшны мы...

Таму – навошта лiшняя турбота:

не нагружай, Паэт,.. пішы,..

кладзi у архыў,..

чакай смяроты...

 

Жывы Паэт – нiкому не патрэбны.

Жыве - пiсака пахвалебны.

Багаты ад улады, i –

як свiння, адкормна-хлебны.

 

Жывi – Паэт !

Бо ты – патрэбен!

ЛюдзЯм краіны –

і – мАламу, і – стАраму.

Вядома гэта Богу лепей !

Таму – цягнi сваю ты «кАрму»... .

*+*

ноччу, на Лоджыі