Живой поэт – никому не нужен...
"Жывы паэт - никому не патрэбен...
«Спачатку было – Слова.
і Слова было у Бога.
і Слова было – Бог.»
(Евгелле ад Іаана).
*+*
Жывы Паэт – нiкому не патрэбны...
I не таму, што дрэнны ён паэт.
Паэт – ад Бога.
Яму патрэбнае – нямнога.
Таму і Верш яго – ад Бога.
Жывы Паэт – нiкому не патрэбны...
Нi люду –
бо людзЯм рэальных рэчаў трэба многа,
а Верш - не кiўбаса, нi вопратка, нi хата.
Тым больш Уладзе –
Уладa, ў цемры,
лепш заб’e Паэта!
Бо у Улады – грабяж люда мэта.
А вось Паэт – не падуладны –
нi цару, нi кату.
Ён - Вершам цягне свой народ да Свету,
і да Свята.
Жывы Паэт нiкому не патрэбны -
няма Прарокаў на свёй Айчыне.
Паэзiя, ня – золата, ня – срЭбра,
і, нават, не кажух аўчынны...
З багаццяў у Паэта,
толькі – Слова,
якое ён бярэ ад Роднай мовы,
i так складзе адно к другому,
што усiм становiцца свядома:
дзе – Iсцiна,а дзе – Хлусня !
дзе – Чысцiня,
а дзе – ванючая брыдота.
А Праўду зведаць – не усiм ахвота,
бо грэшны мы...
Таму – навошта лiшняя турбота:
не нагружай, Паэт,.. пішы,..
кладзi у архыў,..
чакай смяроты...
Жывы Паэт – нiкому не патрэбны.
Жыве - пiсака пахвалебны.
Багаты ад улады, i –
як свiння, адкормна-хлебны.
Жывi – Паэт !
Бо ты – патрэбен!
ЛюдзЯм краіны –
і – мАламу, і – стАраму.
Вядома гэта Богу лепей !
Таму – цягнi сваю ты «кАрму»... .
*+*
ноччу, на Лоджыі
