МінскіЯ ХРОНіКі. СВіСЛАЧ.

Калі глядзець з касмічных даляў,

ты – нітачка у вопратцы сталіцы.

Ты – не ручай,

і – не рака...

Рачушка малая.

 

Але, хачу табой я ганарыцца.

І што з таго, што ты – не Ніл, не Амазонка, і не Волга...

Ты мне, як ёсць такая – да спагоды.

Вялікія, яны – не рэкі,

а вялікія дарогі.

А ты – рака людзей, не параходаў.

На берагах тваіх не чуем гул машын –

ты адмятаеш гул сваёй пяшчотнай гладдзю.

Як добра прыпыніцца,хоць мы і спяшым,

і адпачыць ад мітусні з бязладдзем...

 

Мы цягнемся к тваёй святой вадзе.

На берагах тваіх любы з нас знойдзе месца:

старому ёсць дзе з вудай пасядзець,

а юнаку з дзяўчынай – дзе сустрэцца...

 

У горадзе маім старэй цябе –

няма пад сонцам.

Ідуць гады, паўзуць сталецці,

а ты – плывеш-жывеш бясконца,

скрозь будні, смуты, ліхалецці.

Бацькі пакінуць гэты свет,

і я...

Жыццё – такая схіма...

З табой у параўнанні, чалавек –

жыве нядоўга...

Пакіну ўнукаў на цябе,

ты ж прыглядзі за імі.

Ну,што з таго,што ты –

не Ніл,

не Амазонка,

і не Волга...

*+*

у Мінску, на Лоджыі