МінскіЯ ХРОНіКі. ГОРАД.

Мой горад,

і калі ж ты стаў маім?...

Бо, нарадзіўся я – на вёсцы.

Вялікі ты, прыгожы, моцны...

Здаецца,

што заўсёды ты бяжыш.

А я – кручуся тут, як мыш...

 

Усё. Стаю.

Давай ка, разам пастаім.

Падумаем, чаго ж нам не хапае.

Што я – цябе, а ты – мяне,

ніколі не вітаем ?

 

Мой горад.

Ты даўно ўжо стаў Маім.

Тут жонку любую сустрэў,

і – нарадзілісь дзеці.

Дашкоўка-вёска -

у дзяцінстве дзесьці...

Я – тут жыву.

Чаму ўвесь час бяжым ?

І хто я для цябе –

скажы ?

 

Давай прыпынімся, абодва,

пастаім...

І ціха пагутарым аб жыцці.

Аб тым,

што дзелім на дваіх –

і шчасця кус,

і ліхалеццяў горы...

 

Мой сябр,

мой Мінск,

мой любы горад...

*+*

надвячоркам, у Мінску, на Лоджыі