Адляцела ты куды, птушка белая...

На старОй, паўссохшай ліпе,

каля хаты маёй маці,

буслы месца наглядзелі.

З лесу наняслі галінак,

і так змаглі умацаваць іх,

што,

не гняздо – жыцця надзея.

 

Калі я на сьвет з’явіўся,

галасіў, як малайчына.

Бусел мой жыццёвы лёс

ў небе голасна курлыкаў,

быццам ён таму прычына,

быццам ён мяне прынёс.

 

І каб была сям’я вялікай,

ён кудысь лятаў упОтай,

і з таемнага даллЯ,

ён прыносіў мне сястрычак.

Дзякуючы бусліным клопатам –

разрасталася сям’я.

 

Мы ад маці разляцелісь,

новы кут сабе шукаўшы.

А нас буслЫ не забывалі,

дастаўлялісь імі дзеці,

нашым дзецям ўнукі нашы,

і жыццё цякло памалу…

 

Тым краіна і багата –

што народ у ёй вялічаць,

жыхары сваёй краіны,

ды й, буслЫ таму прычына…

 

Сёння ж,

Беларусь пакрыху гіне –

нараджэнняў малавата…

 

Хто ж у гэтым вінаваты,

што беларус, амаль што знішчан?

Ад чаго Бяда такая,

і такое Злішча,

адкажы, Краіна мілая ?

 

Гэта я вам стала лішняя -

перастала быць Радзімаю,

тамУ бУслы

вас пакінулі -

носяць дзетак

людзям іншым,

абмінаюць Край ваш міма…

*+*

вечарам на Лоджыі, у Мінску