На пасху...

Я на Пасху

не маліўся Богу.

Да царквы не пёрся, да людзей.

На канапе, выцягнуўшы ногі,

шчоўкаў семкі, ды кіно глядзеў.

 

Дзесьці, на царкве, званЫ званілі,

весяліўся люд, як дзетвара,

а мяне акцёры весялілі,

ў тэлепастанове

“Песні нашага двара”.

 

На канал “Культура” Марк Разоўскі,

прафэсыйна, як бурлак заўзяты,

цэлы дворык зацягнуў маскоўскі,

з нашага мінулага,

з гадоў шасцідзесятых…

 

Там “пісьмо пісаў”, з любоўю,

зэк, да Сталіна…

А маракі – ў тавернах “квасілі”…

Там "куранятку парылі і жарылі"…

А "сіротка" – галасіў аб шчасці…

 

А – ні “року”, ні “папсы”…

Ну, аніякай навінЫ…

Жыццё звычайнае, няўтульнае.

Але,

мінае Час, як нашы сны,

і становіцца рамантыкай

мінулае…

 

Дзякуй Марку –

не папёрся да царквы.

Дурні – Бога у царкве чакалі…

Не бярыце й вы да галавы,

калі самі там не пабывалі.

 

Бог – ён там, дзе зАраз вы,

а не там, дзе поп з кадзілам !

і Ён аддасць вам крышачку любві,

каб і вы яго,

хоць крышачку, любілі…

*+*

ноччу, на Лоджыі, у Мінску